Οι μέρες μας περνάνε, οι νύχτες μας δεν περνάνε.
Τρέχουμε προς τη διαφυγή μας, ενώ γύρω μας εξελίσσεται ένα κανονικό ανθρωποκυνηγητό. Πίσω μας μία ζωή προκαθορισμένη, χαραγμένη από τα χέρια των κυρίαρχων, με στόχο να εσωτερικεύσουμε την υποταγή ως αντικειμενική συνθήκη, να νομιμοποιήσουμε ηθικά συστήματα νόμων και κανόνων, να εξισώσουμε το άτομο με μία στατιστική λογική αριθμών. Μπροστά μας ο κόσμος των «ουτοπικών» μας φαντασιώσεων που κατακτιέται μόνο με βία. Μία ζωή, μία πιθανότητα και αποφασιστικές επιλογές.

Ο παππούς Βαγγέλης και άλλες ιστορίες για πνιγμένους

απο το Καραβάνι
του Γιάννη Μαργιούλα

Η προγιαγιά μου, ως το θάνατό της το 1975, άναβε κάθε βράδυ το καντηλάκι της πλάι σε μια παλιά κιτρινισμένη φωτογραφία ενός νεαρού με λεπτό μουστάκι. Ήταν ο μεγάλος της γιος. Ο ατίθασος Βαγγέλης, ο οποίος την άνοιξη του 1927 είχε φύγει λαθραία για την Αμερική για να γλιτώσει από τη φτώχεια, τα καπνοχώραφα και την ελονοσία. Από τότε κανείς δεν άκουσε ούτε έμαθε τίποτε γι’ αυτόν. Η προγιαγιά όμως, όπως και πολλοί άλλοι στο σόι, πίστευε πως ο γιος της τα είχε καταφέρει και ζούσε κάπου στην Αμερική. «Ο τρελο – Βαγγέλης δεν χάθηκε. Ήταν σκληρός και καπάτσος», έλεγαν συχνά οι παππούδες.